De staat van het onderwijs 8; Ad Verbrugge met Martin Sommer

Hoe kan het onderwijsbeleid zo wegzinken van de praktijk?

Martin Sommer is sinds jaar en dag journalist bij de Volkskrant. In de jaren ‘80 onderzocht hij als journalist het beruchte Studiehuis. Hij bezocht daarvoor scholen en publiceerde daarover kritische artikelen die resulteerde in een bundel.
Dit gesprek met Ad Verbrugge gaat over het onlangs verschenen rapport 2032 van de Commissie Schnabel en daarnaast het oprukkende Engels in het hoger onderwijs.
Sommer is vanuit zijn privé situatie geïnteresseerd geraakt in het onderwijs. Omdat hij met jonge kinderen ook in Frankrijk woonde had hij een andere referentie aan de Nederlandse onderwijssituatie.
2674651-1
Tijdens zijn onderzoek naar het “Studiehuis” kwam hij er gaandeweg achter dat er twee realiteiten bestonden. Eén die de kinderen, de ouders en de leerkrachten meemaakten. Massaal klaagde men steen en been over de slechte werking van het Studiehuis, omdat er een mate van zelfstandigheid van leerlingen werd verwacht die niet waargemaakt kon worden. De andere realiteit bleek die van: het ministerie, de Tweede Kamer en de onderwijsinstituten, die op geen enkele manier problemen zagen en het het beleid gedurende lange tijd stoïcijns faciliteerde en doorzette. De conclusie was dat de onderwijs vernieuwing zich keer op keer baseert op een wensgedachte, dat onderwijs slechts een prikkel is die kinderen aanzetten om in vrijheid hun eigen educatie te bepalen. Het verzet resulteert uiteindelijk in 2007 tot het beëindigen van het Studiehuis.
Hoe kan het onderwijsbeleid zo wegdrijven van de praktijk?
Volgens Sommer werd het onderwijsbeleid vanaf regeerperiode 2004 ideologisch bepaald door de PvdA. Want onderwijs was sinds de jaren ’60 het middel in de samenleving waar je aan de knoppen moest zitten om die samenleving te kunnen veranderen. Meer algemeen; In Den Haag telt maar één ding; je moet de meerderheid halen. Regering en politiek zijn uitsluitend bezig om het politieke middenveld en het gremia, zoals de bonden en onderwijsinstituten aan haar zijde te krijgen. De kritiek en bezwaren werden om die reden “kaltgestellt”. Daar werden stevige methodes voor gebruikt die critici in de marge drukten. Dit zelfde geld nu opnieuw voor de huidige ontwikkelingen en zijn volgens Sommer een slechte kwaliteit van onze democratie……..!