De absurditeit en gevaren van de woke-agenda: genoeg is genoeg – Arthur Blok

Een radicaal linkse agenda wordt soepeltjes uitgerold over de westerse wereld. Aan ons opgedrongen door een uiterst politiek correcte beweging die de grote meerderheid het zwijgen oplegt om de minderheid niet te beledigen. Censuur van kinderboeken, verwijderde tv-shows, films en perverse seksuele voorlichting op basisscholen. Een uitvoerende selectie van het ‘nieuwe normaal’, aangeboden door het censuur-bevrijdingsteam van de wakkere menigte: houd er rekening mee dat ze ook voor jou zullen komen.

Door Arthur Blok
Als ze je niet tijdens het leven kunnen raken, doen ze dat wel tijdens je dood. Zoals bewezen door de recente belachelijke censuur van het werk van Roald Dahl, een van ’s werelds meest succesvolle kinderauteurs aller tijden.

Oompa-Loompa’s werden kleine mensen in plaats van kleine mannen, en ‘jongens en meisjes’ werden vervangen door de sekseneutrale term ‘kinderen’. Voornaamwoorden zoals ‘hem’ en ‘zijn’ werden omgetoverd naar ‘zij’ en ‘zijn’.

De drang om taalgebruik te veranderen om ervoor te zorgen dat geen enkele ziel op aarde beledigd zou kunnen zijn door alles wat ze zien of horen, gaat veel te ver. Roald Dahl draait zich nu vast om in zijn graf.

Laten we ook het stille aanpassen van de BBC-archieven van klassieke radiokomedies om politiek incorrecte of racistische grappen te verwijderen niet vergeten, of het verwijderen van afleveringen van tv-shows zoals John Cleese’s Fawlty Towers, Little Britain en het herclassificeren van films zoals Rocky en Star Wars – Het rijk slaat terug.

De bizarre lijst wordt alsmaar langer.

De nu gangbare term ‘woke’ staat centraal in veel politieke en culturele debatten. Voor sommigen is woke zijn een teken van bewustzijn van sociale kwesties; anderen zien het als een regelrechte belediging. De term is in juni 2017 officieel als bijvoeglijk naamwoord toegevoegd aan de Oxford English Dictionary.

De Urban Dictionary, die haar oorspronkelijke definitie twee jaar voor het officiële woordenboek publiceerde, definieert woke zijn als “bewust zijn… weten wat er gaande is in de gemeenschap (gerelateerd aan racisme en sociale onrechtvaardigheid)”.

Wat begon als een op de een of andere manier redelijke bevrijdingsbeweging, groeide uit tot totale hysterie van het wokeïsme.

Een nieuwe radicale trend die het best kan worden omschreven als een verbeterde versie van cultureel marxisme of een terugkeer naar politieke correctheid in de stijl van de jaren tachtig. In zekere zin is het ook de opvolger van ras-, klasse- en genderobsessies uit de jaren negentig, maar met een maoïstische draai.

Hoe radicaal anders was het naar school gaan in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw? Woorden als kolonialisme, transgenderisme, kritische (rassen)theorie, intersectionaliteit, wit-privilege en sociale rechtvaardigheid werden in verschillende contexten gebruikt. Deze woorden zijn nu mainstream in het dagelijkse vocabulaire van de samenleving en worden dagelijks aan jonge kinderen meegegeven.

Er komt iets gevaarlijks met deze woorden en de dogma’s erachter mee: een klimaat van woede en verdeeldheid. Ironisch genoeg introduceren alle facetten van de ‘ontwaakte’ ideologie een slachtoffermentaliteit voor minderheden, waardoor hun volgelingen uiteindelijk worden ontmoedigd.

Nogmaals, voordat het censuurteam van de woke-menigte achter me aan komt, laten we benadrukken dat er niets mis is met het idee zelf: je bewust zijn van de vermeende systemische aard van racisme, seksisme en andere onderdrukkende machtsdynamieken.

Met alle woede en agressie van de woke-beweging vergeten we één belangrijk ding: identiteitspolitiek is per definitie racistisch. Dat is evident.

De zelfingenomenheid van de beweging is ook zeer verontrustend. Alsof ‘de wokers’ zich beter gedragen dan mensen die dat niet zijn. Een belachelijke veronderstelling. Ze zijn er blindelings van overtuigd dat woke zijn de enige ‘juiste’ manier is, terwijl ze weigeren een ander perspectief in overweging te nemen.

Ironisch genoeg is het een beweging die beweert ruimdenkend te zijn, maar in de praktijk is deze beweging precies het tegenovergestelde. Alsof woke zijn je een beter mens maakt, je verschrikkelijk bent als je dat niet bent. Dit zijn allemaal zeer gevaarlijke aannames.

De absurditeit van de beweging bereikt langzaam een ​​climax.

Seksliberalisme en gendernominalisme die de afgelopen 20 jaar hebben gekenmerkt, waren niet zo erg. Ze waren een gezonde en organische ontwikkeling van de klassiek-liberale leer. Plots ging het te ver met de agenda voor gendergelijkheid.

Het werd pervers.

Het werd een radicale vorm van inclusie waarbij seksuele vloeibaarheid en de diversiteit van seksuele geaardheid het ‘nieuwe normaal’ werd op scholen. Een nieuw normaal dat nu schaamteloos wordt gepromoot en gepusht aan kinderen vanaf 4 jaar.

Een beweging op het terrein van de bevrijding groeide uit tot een van de grootste bedreigingen van de vrijheid van meningsuiting in de moderne tijd. Een beweging omringd door obsessies, aanstekelijke woede en agressie.

Het is tijd om één ding duidelijk te maken aan die woke-fanatici die de liberale agenda hebben gekidnapt in de valse veronderstelling van inclusie: je graaft je eigen graf; we hebben er genoeg van.