Een brief van Chief Seathl (seattle) van de Suwamish stam, aan de president van de verenigde staten van Amerika, Franklin Pierce, 1854. Deze historische brief uit een getekend verleden van Amerika, willen wij aan onze nieuwe regering Rutte, aan de beide Kamers en aan de volgzame journalistieke media opdragen, omdat dit in de kern onze huidige samenleving ten diepste raakt.
Het Opperhoofd in Washington stuurt bericht dat hij ons land wenst te kopen. Het opperhoofd stuurt ook woorden van vriendschap en goede wil. Dit is vriendelijk van hem, omdat we weten dat hij weinig behoefte heeft aan onze vriendschap in ruil. Maar we zullen uw aanbod overwegen. Omdat wij weten dat als wij niet verkopen, de blanke man zal komen met wapens en ons land van ons zal nemen. Hoe kan je de lucht kopen of verkopen? De warmte van het land? Het idee is ons onbekend. Als we de frisheid van de lucht en de sprankeling van het water niet bezitten, hoe kun je ze dan kopen? Ieder deel van deze aarde is heilig voor mijn volk. Iedere glanzende dennennaald, iedere zanderige oever, iedere mist in het duistere woud, iedere open plek, en ieder zoemend insect is heilig in de herinnering en beleving van mijn volk. Het sap dat door de bomen stroomt, draagt de herinnering van de rode man. Dus, als het opperhoofd in Washington bericht zendt dat hij ons land wil kopen, vraagt hij veel van ons…….(Vervolg brief onder de video)
Wat de aarde ten deel valt, valt de zonen van de aarde ten deel. Mensen hebben het web van het leven niet gewoven. De mens is slechts een streng in het geheel. Wat hij het web aandoet, doet hij zichzelf aan. Maar we zullen uw aanbod naar het reservaat te gaan, wat u voor mijn volk heeft, overwegen. We zullen gescheiden leven, in vrede. Het is van weinig importantie waar wij de rest van onze dagen doorbrengen. Onze kinderen hebben hun vaders vernederd zien worden in de nederlaag. Onze strijders hebben schaamte gevoeld, en na hun nederlaag verbrengen zij hun dagen in ijdelheid en vervuilen hun lichamen met gesuikerd voedsel en sterke dranken. Het is van weinig importantie waar we de rest van onze dagen doorbrengen. Het zullen er niet veel zijn. Nog enige uren, nog enkele winters, en geen enkele van de grote stammen die eens de aarde bewoonden, of die nu in kleine groepen in de wouden wandelen, zullen zijn overgebleven om de graven te berouwen van een volk wat eens zo machtig en hoopvol was als het uwe. Maar waarom zou ik het heengaan van mijn volk berouwen? Stammen bestaan uit mensen, niets meer. Mensen komen en gaan, zoals de golven van de zee. Zelfs de blanke man, wiens god met hem wandelt en spreekt als van vriend tot vriend, kan niet worden uitgesloten van het gemeenschappelijke lot. Eén ding weten we, wat de blanke man wellicht eens zal ontdekken, onze God is dezelfde God. U kunt nu wel denken dat u Hem bezit, zoals u ons land wenst te bezitten, maar dat kunt u niet. Hij is de God der mensen en zijn compassie is gelijk voor de rode man en de blanke. Deze aarde is hem dierbaar, en de aarde bezoedelen is als minachting opstapelen voor haar Schepper. Ook de blanken zullen vergaan, wellicht zelfs eerder dan alle andere stammen. Blijf uw eigen bed vervuilen, en eens zal u stikken en omkomen in uw eigen excrement. Maar in uw ondergang zal u helder schijnen, aangevuurd door de kracht van de God die u naar dit land heeft gebracht en u voor een speciaal doel heerschappij over dit land heeft gegeven en over de rode man. Dat lot is een mysterie voor ons. Want wij begrijpen niet wanneer alle bizons zijn afgeslacht, de wilde paarden zijn getemd, en het uitzicht over de rijpe heuvels verstoord door sprekende kabels. Waar is het struikgewas? Verdwenen. Waar is de adelaar? Verdwenen. En wat is het om vaarwel te zeggen tegen de snelle pony en de jacht? Het einde van het leven en het beginnen van het overleven. Dus wij zullen uw aanbod om het land te kopen, overwegen. Als wij instemmen, dan zal het zijn om het reservaat wat u beloofd heeft, veilig te stellen. Daar, wellicht, mogen we onze kortstondige dagen leven zoals wij wensen. Wanneer de laatste rode man van deze aarde is verdwenen, en de herinnering aan hem is slechts de schaduw van een wolk die over de prairie beweegt, dan nog steeds zullen deze kusten en bossen nog steeds de geesten van mijn volk herbergen. Want zij houden van deze aarde zoals de pasgeborene houdt van de hartslag van zijn moeder. Dus als wij ons land verkopen, heb het dan lief zoals wij het liefhadden. Zorg ervoor zoals wij ervoor zorgden. Bewaar in uw geest de herinnering van het land hoe het is, nu, wanneer u het pakt. En met al uw kracht, en met heel uw geest, met uw hele hart, bewaar het voor uw kinderen, en heb het lief… zoals God ons allen liefheeft. Eén ding weten we. Onze god is dezelfde God. De
Aarde is hem dierbaar, zelfs de witte man is niet uitgezonderd van het gemeenschappelijke lot. Misschien blijken we achteraf toch broeders te zijn. We zullen zien……….
[contact-form][contact-field label=”Naam” type=”name” required=”true” /][contact-field label=”E-mailadres” type=”email” required=”true” /][contact-field label=”Website” type=”url” /][contact-field label=”Bericht” type=”textarea” /][/contact-form]
Lees onze huisregels ook even. Wilt u ook meediscussiëren maar bent u nog geen lid? Meld u dan hier aan en geniet van alle voordelen.